Ενημέρωση σχετικά με τους κανόνες του Παραδοσιακού Οικισμού Παροικίας Πάρου

Έφυγε ο Δάσκαλος μας.

Σήμερα έφυγε πλήρης ημερών, ο Δάσκαλος πολλών γενεών Παριανών.
Ο Παναγιώτης Πατέλλης.

Αντί άλλων, άρθρο της Φωνής της Πάρου της 7ης Σεπτεμβρίου 2012, από εκδήλωση που έγινε προς τιμήν του, στις 20 Αυγούστου 2012:

Παριανοί οι γονείς του, γεννήθηκε όμως στην Αίγυπτο και ήρθε στο νησί του σε ηλικία τριών ετών. Ο Παναγιώτης Πατέλλης έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο Δημοτικό σχολείο Παροικίας για να επανέλθει μετά από πολλά χρόνια ως δάσκαλος, αφού πέρασε πρώτα από σχολείο της Ευρυτανίας. Το πρώτο σχολείο που δίδαξε στην Πάρο, ήταν του Δριού το 1951, της «πιο απομονωμένης και παραμελημένης περιοχής του νησιού, εκείνος όμως ήταν ευτυχισμένος, γιατί από τα κακοτράχαλα τα αιματοβαμμένα βουνά της Ευρυτανίας, βρισκόταν πάλι στη γαλήνη του νησιού του», αναφέρει η νηπιαγωγός Ζαμπούλα Καστρουνή που συνέταξε το βιογραφικό του.
Τριάντα τέσσερα χρόνια και έξι μήνες υπηρέτησε συνολικά στη Δημοτική Εκπαίδευση και κατά τη διάρκεια αυτών των ετών προσέφερε όχι μόνο στους μαθητές του και στην εκπαίδευση, αλλά σε όλη την Παριανή κοινωνία με την έντονη δραστηριοποίησή του. Υπήρξε μέλος του παραρτήματος ΠΙΚΠΑ, της επιτροπής Απορίας, Πρόεδρος του Συνδέσμου Παρίων «Η Εκατονταπυλιανή», Ταμίας του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του ενοριακού ναού της Εκατονταπυλιανής, μέλος της Επιτροπής Τουρισμού, Τοπικός Έφορος Προσκόπων Πάρου, έκτακτος επιμελητής Αρχαιοτήτων, μέλος της Εφορίας του Βελέντζειου Ιδρύματος Πρόνοιας και Μορφώσεως, μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Ιερού Προσκυνήματος, μέλος της Διοικητικής Επιτροπής του Εκκλησιαστικού Μουσείου, Δημοτικός Σύμβουλος και Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, αντιπρόεδρος της Ερανικής Επιτροπής για τη στερέωση και την ανακαίνιση των παρεκκλησίων Αγίου Κων/νου και Ευαγγελισμού στο Κάστρο της Παροικίας, συγγραφέας…
Σε όλα αυτά τα πόστα δεν ήταν τυπική η παρουσία του. Προσέφερε με όλες του δυνάμεις και μέσα από την καλή συνεργασία με όλους τους συμμετέχοντες, επιτεύχθηκαν πολλά. Όλοι τον θυμούνται με αγάπη, την οποία εκδήλωσαν με την εκδήλωση προς τιμή του, στις 20 Αυγούστου στον προαύλιο χώρο της Εκατονταπυλιανής, την οποία διοργάνωσε ο Σύλλογος Παρίων η «Εκατονταπυλιανή».
Όλοι οι ομιλητές, αποφεύγοντας τις βαρύγδουπες εκφράσεις, αναφέρθηκαν στη σημαντική προσφορά του Π. Πατέλλη, ο οποίος διακρίνεται «φθεγγόμενος και σιγών», σύμφωνα με τον πανεπιστημιακό Πέτρο Ρούσσο. 

«Συγκεντρωθήκαμε απόψε φίλοι και συνεργάτες του, όλοι οι αγαπημένοι του, για να τιμήσουμε με απλότητα τον Π. Πατέλλη, ενθυμούμενοι τα σημαντικότερα από όσα μας χάρισε όλα αυτά τα χρόνια η δράση και η αγάπη του», τόνισε ο καθηγητής Κωνσταντίνος Μανάφης.
Τι προσέφερε; «Η αναβάθμιση και η προβολή του παλαιοχριστιανικού μνημείου της Παναγίας Εκατονταπυλιανής υπήρξε διαρκής και διακαής πόθος των απανταχού Παρίων και του ιδίου. Τον πόθο του αυτό εξέφρασε με αρθρογραφία του στον τοπικό Τύπο, αλλά και με εισηγήσεις του στο Δημοτικό Συμβούλιο και ικανοποιήθηκε κατ’ αρχάς το 1992 με την ψήφιση, από την Ιερά Σύνοδο, του ιδρυτικού Κανονισμού του Ιερού Προσκυνήματος Παναγίας Εκατονταπυλιανής, που αποτελεί πλέον Εκκλησιαστικό Ν.Π.Ι.Δ.». Ακολούθησαν, προσπάθειες για να τονιστεί ο ιστορικός και πανορθόδοξος χαρακτήρας του μνημείου, ο εξωραϊσμός του ναού και του περιβάλλοντα χώρου και η ανάδειξη της Εκατονταπυλιανής σε πανορθόδοξο Προσκύνημα, που επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό το 1996 με τον εορτασμό των 17 αιώνων της. Στον φιλανθρωπικό τομέα, η οργάνωση και η λειτουργία συσσιτίου σε καθημερινή βάση, η οικονομική ενίσχυση απόρων, γερόντων, ασθενών σπουδαστών και πολυτέκνων, ενώ συμμετείχε στις προσπάθειες για τη δημιουργία του Εκκλησιαστικού γηροκομείου Πάρου, στην οργάνωση και λειτουργία του Εκκλησιαστικού μουσείου. Επίσης, ο κ. Πατέλλης, μετά από πρόταση της Επιστημονικής Επιτροπής του Συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του εορτασμού για τους 17 αιώνες της Εκατονταπυλιανής, με θέμα: Η Εκατονταπυλιανή και η Χριστιανική Πάρος, μελέτησε και παρουσίασε στο Συνέδριο αυτό τις Εκκλησίες όλου του νησιού. Ένα τεράστιο έργο στο οποίο βασίστηκε το βιβλίο του: «Παρεκκλήσια και εξωκλήσια της Πάρου». Με αγάπη τον θυμούνται και οι μαθητές του. Ο επιχειρηματίας σήμερα Αντώνης Πατέλλης τονίζει: «Ύπήρχαν μαθητές που πάντα διάβαζαν, αλλά οι περισσότεροι ήμασταν μέτριοι ή κακοί μαθητές. Και έτσι περνούσαν τα χρόνια με αδιαφορία από εμάς προς το σχολείο, που είχε γίνει μια συμβατική υποχρέωση… έως τον ερχομό του καινούργιου δασκάλου, του Π. Πατέλλη. Άνθρωπος νέος, με όρεξη για δουλειά, πολύ σύντομα μας πλησίασε, εντόπισε την ψυχολογία μας, έγινε φίλος μας, ανακάλυψε την ιδιαίτερη προσωπικότητα και τις κλίσεις του καθενός μας. Φρόντισε με διάφορους τρόπους να τις εκφράσουμε, να τις αναπτύξουμε και μέσω αυτών να αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση, ενδιαφέρον για το σχολείο και τη γνώση. Εκδήλωσε την αγάπη του το ίδιο για όλους, καλούς και κακούς μαθητές και μεις τον εμπιστευθήκαμε και τον αγαπήσαμε. Μας έφτιαξε ποδοσφαιρική ομάδα, ανεβάσαμε θεατρικό έργο την 25η Μαρτίου, μας έφερε μικροσκόπιο για ν’ ανακαλύψουμε τον αόρατο με γυμνό οφθαλμό κόσμο, μας προκάλεσε το ενδιαφέρον για τη γνώση». 

Ο Παναγιώτης Πατέλλης συγκινήθηκε ιδιαίτερα από την τιμή που του έγινε. Ξαφνιάστηκε, όπως είπε, γιατί δεν το περίμενε και τους ευχαρίστησε όλους για την αγάπη τους. Νοιώθει ικανοποιημένος από την επίτευξη όλων όσων προσπάθησε τότε και τόνισε ότι δεν θα πάψει και στο μέλλον, να προσφέρει όσο οι δυνάμεις του το επιτρέπουν για το αγαπημένο νησί. Να προσφέρει «Σ’ αυτόν τον ξερό, τον θαλασσοδαρμένο βράχο, που «ταξιδεύει» χιλιάδες χρόνια στο Αιγαίο, έχοντας σκέπη και προστασία του την ευλογία της Αφέντρας του, της Εκατονταπυλιανής, που είναι η ελπίδα μας, η παρηγοριά μας, το καύχημά μας και η δόξα μας». Η Εκατονταπυλιανή «Αφέντρα» και στο μικρό του γραφείο, εκεί που τον συναντήσαμε, όπου ο κ. Πατέλλης περνάει αρκετές ώρες της ημέρας με τα δικά του βιβλία, με άλλα αγαπημένων συγγραφέων, με τις φωτογραφίες της οικογένειάς του, με τις αναμνήσεις του… Εκεί, αναπολεί το παρελθόν το τόσο δημιουργικό, αλλά νοιάζεται και για το μέλλον. Δεν έχει παροπλιστεί, αλλά είναι έτοιμος για δράση «όσο οι δυνάμεις του το επιτρέπουν για το αγαπημένο νησί».

Θα τον θυμόμαστε.