Ενημέρωση σχετικά με τους κανόνες του Παραδοσιακού Οικισμού Παροικίας Πάρου

Πάρτι στην Αγία Άννα!

Οι νέοι σήμερα είναι δύσκολο να φανταστούν πως ζούσαν οι συνομήλικοι τους, 40 - 50 - 60 χρόνια πριν. Νέοι που μεγάλωσαν με flat screens, smartphones, playlist μερικών εκατοντάδων τραγουδιών στο κινητό τους και άμεση επικοινωνία παντού, δεν μπορούν να διανοηθούν καθημερινές καταστάσεις εκείνων των εποχών.

Σε μια συζήτηση που έγινε στο Φατσοβιβλίο, ο Γιαννάκος (ένας είναι ο Γιαννάκος) έριξε την ιδέα για ένα πάρτι όπως εκείνη την εποχή. Συμφωνήσαμε αμέσως!

Τι εστί Πάρτι στην Αγία Άννα όμως, και γιατί γινόταν;

Την σύντομη απάντηση, που ήταν τρεις λέξεις, μου την έδωσε πριν λίγες μέρες ο Μένεγος. Εδώ θα την διανθίσω και θα την πω περιφραστικά:

Την εποχή εκείνη, οι αλλαγές και ενημερώσεις  στους Κοινωνικούς τομείς, ήταν πολύ αργές, ιδίως σε ένα απομακρυσμένο νησί, όπως ήταν η Πάρος. Τα ήθη σεμνά, και το ‘τι θα πει ο κόσμος’, Νόμος. Η νεολαία βέβαια, όπως διαχρονικά συμβαίνει, ήθελε να ‘ξεμοναχιάζεται’ και λαχταρούσε να είναι ‘μοντέρνα’, σύμφωνα με τα πρότυπα των ντόπιων κυρίως, σταρ της εποχής. Οι νέοι βιαζόντουσαν να μεγαλώσουν,
να μοιάσουν στα είδωλα τους και αρχή γινόταν με το ‘σοβαρό΄ ντύσιμο. Όλα αυτά, το Καλοκαίρι βέβαια, γιατί το Χειμώνα τα πράγματα ήταν καταπιεστικότατα: Εν χρω κούρεμα για τα αγόρια, με πηλήκιο παλιότερα και φυσικά μπλε ποδιά για τα κορίτσια.

Τα αγόρια λοιπόν με το που έμπαιναν στο Γυμνάσιο, καταργούσαν τα σορτσάκια και μόνο που δεν τράβαγαν τα μαλλιά για να συνέλθουν από την ‘ψιλή’. Τα κορίτσια ανακάλυπταν τις γόβες, τα μεγάλα φουστάνια και το βάψιμο. 

Πρώτη επαφή στη Παραλία. Έχουν λιώσει πολλά παπούτσια στο Πάνω-Κάτω. Ήταν ο μοναδικός αξιοπρεπής δρόμος στην Πάρο, που μπορούσες να είσαι σίγουρος ότι δεν θα φας τα μούτρα σου περπατώντας με το κεφάλι ψηλά. Και σε έβλεπαν από τα λιγοστά καφενεία.
Το μέγιστο πρόβλημα όμως, το ότι δεν υπήρχε κανένας χώρος συγκέντρωσης νεολαίας. Αν εξαιρέσεις το Κατηχητικό, φυσικά. Τα Καφενεία, αποκλειστικά για μεγάλους, ή πολύ μικρούς. 

Αναπόφευκτα, οι χώροι συγκέντρωσης ήταν υπαίθριοι.

Αυτοί στην μικρή Παροικία, ήταν τρεις: 

Η Δευτέρα Παρουσία. Μακρινή, μόνο στη διάρκεια της μέρας, πολύ περπάτημα στην άμμο, όχι πάντα προσβάσιμη στο σημείο του Δαφερέρα (Κοράλλι) και θεοσκότεινα το βράδυ. Με πολλά κουνούπια. 

Δεύτερος ο Άη Γιάννης ο Ραντεβουδιάρης, για τους πλέον προχωρημένους σε σχέση. Μεγάλο μειονέκτημα η δύσκολη πρόσβαση (πολύ δυσκολότερη τότε) και το ότι είναι σε αδιέξοδο.

Τρίτη, δημοφιλέστερη, κοντά στην Πόλη και πλέον προσβάσιμη από πολλές πλευρές, η Αγία Άννα. Το κυριότερο προσόν ότι όντας σε ψηλό σημείο, έδινε αρκετό χρόνο αναγνώρισης από τυχόντες ‘ανησυχούντες’ συγγενείς. Μέγα προτέρημα, ο εύκολος τρόπος διαφυγής.
Εκεί δειλά δειλά γινόντουσαν οι πρώτες ‘τυχαίες’ αναγνωριστικές γνωριμίες και στην συνέχεια, εκ των ενόντων, με λίγο κιθαρίτσα, λίγο κρακεράκια, λίγο ρομάντζα με ηλιοβασίλεμα, προχωρούσε το θέμα….


Μεγάλη πηγή πληροφοριών και αναστατώσεων ήταν οι ‘προχωρημένοι’ συνομήλικοι της ‘Αθήνας’ που έρχονταν για 3μηνες διακοπές. Από αυτούς (και αυτές…) και μέσα απ΄τις ταινίες, που μόνο στο καλοκαίρι έβλεπαν στο διαχρονικό CineREX, γνώριζαν τα ‘πάρτι’ και μαθαίνανε (πολλές φορές έμπρακτα) γαργαλιστικές λεπτομέρειες.

Συντομότατα έπρεπε λοιπόν να αναπαραχθούν και εδώ! Η πίστα υπήρχε, στο αλώνι της Αγία Άννας, όσο κι αν γέμισε φώτα από τότε που κτίστηκε το Ξενία (Μελτέμι - Δημαρχείο), το 1955. Τα ποτά κλεβόντουσαν από τα σερβάν, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα, ήταν η μουσική! Οι Ορμόνες όμως, τέχνας κατεργάζονται!
Κάπου οι «Αθηναίοι», κάπου τα χαρτζιλίκια ακόμα κι απ’ τα Κάλαντα, κάτι από δω κι από κει, εμφανιζόταν ένα φορητό Philips ή Teppaz, ένα βαλιτσάκι 45ρια και μια χαρτοσακούλα μπαταρίες Atlas ή Berec. Η μουσική σιγά, για να κρατήσει περισσότερο η μπαταρία. Γιατί δεν υπήρχαν λεφτά για άλλη. Χώρια που δεν έπρεπε να ειδοποιηθούν ο Σπύρος ή και ο Θόδωρας, οι δυό Χωροφύλακες της Παροικιάς. Το ‘ηλεκτρικό’ πάρτυ κράταγε όσο οι μπαταρίες, και μετά ξανά, κιθαρίτσα και χορωδιακά. Όσο μεγάλωνε το βράδι δε, τελείως σιωπηλά…

Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς σήμερα ότι η πρώτη επαφή με την ‘μοντέρνα’ μουσική για πάρα πολλούς έγινε μέσα από αυτήν την πολύπλοκη διαδικασία, αλλά εύκολα καταλαβαίνεις γιατί τους εντυπώθηκε για πάντα.

Το βερμούτ, λικέρ και Cinzano, έρρεε…με μέτρο, γιατί ήταν και λίγο. Το τσιγάρο παντού, με πολύ στυλ αλλά κι αυτό με μέτρο! Γιατί χώρια που στοίχιζε, μύριζε κιόλας.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, τα πάρτι στην Αγία Άννα εδραιώθηκαν και βελτιώθηκαν τεχνικά. Πάντα σε μεγάλο ποσοστό αυθόρμητα και αθώα. Ή τουλάχιστον διατηρούσαν αυτή την φήμη επιφανειακά, κυρίως για να δίνουν ευκολότερα οι γονείς την συγκατάθεση τους.
Λες και δεν είχαν κάνει και αυτοί τα ίδια….

Ατόνησαν και σταμάτησαν απότομα, με τα πρώτα κέντρα που παρ’ όλο που έγραφαν απ’ έξω ‘για νέους άνω των 18’, ήταν ελαστικότατα στην ηλικία της πελατείας τους. Μπουατ Ψαράδες, Siroco’s και Saloon D’or, Black Barts, Disco Paros και Lemon Tree.
Η εισβολή των Νέων αλλοδαπών Τουριστών, αλλά κυρίως εφήβων Τουριστριών με νοοτροπία εξωτερικού, άλλαξε τελείως και ανεπιστρεπτί την κατάσταση.

Αλλά αυτό, είναι μια άλλη ιστορία.

Ο Σύλλογός μας θα κάνει στις 29 Σεπτεμβρίου, στις 8:30 το βράδυ, μια νοσταλγική αναβίωση εκείνων των ρομαντικών βραδιών, στην Αγία Άννα.

Θα έχουμε μουσική με τις επιτυχίες της εποχής με τον Αντώνη Μαυραγκά (3 σέηκ, ένα μπλουζ), ζωντανή μουσική με κιθάρα με τον Μένεγο Μαύρη, και άφθονο Cinzano, άσπρο και κόκκινο, προσφορά του Σπιτικού (Μένιος και Πατρίσια Αποστολίδη) και Cava Sιrocos (Γιαννάκος Μουρλάς).

Θα υπάρχουν ‘καναπεδάκια’, αλλά μη ντραπείτε να φέρετε και εσείς ό,τι θέλετε.

Θα το κάνουμε, όπως παλιά, λιτά και εκ των ενόντων.

Αν θέλετε, φορέστε και ρούχα ανάλογα της εποχής.

Θα χαρούμε να σας δούμε και να θυμηθούμε παρέα τα νιάτα μας.